Για τους περισσότερους από μας το στόμα είναι κυρίως τα δόντια και ίσως όχι άδικα μιας και θεωρούνται το ελκυστικότερο από τα μέλη του σώματός μας. Βέβαια η ελκυστικότητα αυτή αναλυόμενη παραμετροποιείται στο χρώμα, το σχήμα, τη σχέση και την αρμονία μεταξύ τους και με τα ούλα και τα χείλη, στο μέγεθος και τη σχέση των γνάθων αλλά όλα αυτά λίγους ενδιαφέρουν, στο τέλος τέλος τα δόντια μας είναι όντως πολύτιμη και αναπαλλοτρίωτη περιουσία και η φροντίδα τους επείγει.
Η φροντίδα του στόματος επείγει, στο σύνολό του. Το στόμα συλλαμβάνει και λειοτριβεί την τροφή, την αποδομεί και τό κάνει τόσο καλύτερα όσο πιο γερά και στη θέση τους είναι δόντια ούλα και γνάθοι, τόσο όσο καλύτερα έχουν αναπτυχθεί και προσεχθεί, τόσο όσο λιγότερο έχουν παρενοχληθεί στην ανάπτυξή τους από παιδικές συνήθειες ή αργότερα από ανεπιθύμητες και προσβλητικές έξεις.
Ταυτόχρονα είναι και μια σκηνή όπου εκφράζεται η συναισθηματική μας εξέλιξη, ο ψυχισμός μας στις καλές και κακές στιγμές μας αλλά κι ένας μάρτυρας της θέλησης ή των αδυναμιών μας, της προσοχής ή της αμέλειάς μας. Λέει για μας τόσα ώστε νιώθουμε απογυμνωμένοι όταν εκθέτουμε αυτό πάρα αλλά μέρη του σώματός μας. Κυρίως όμως, μαζί με τα μάτια μας, είναι το κύριο εργαλείο μιας μη λεκτικής επικοινωνίας.
Αμυδρά μόνο μπορούμε να υποπτευτούμε πως, ενστικτωδώς, εστιάζουμε εκεί, αγαπάμε κι εχθρευόμαστε, περιφρονούμε και συμπαθούμε, πονάμε κι ανακουφιζόμαστε στο πεδίο του στόματός μας και τό κάνουμε με τον δικό μας τρόπο και αναλόγως του ύφους και τη μορφή που έχει το στόμα μας και της μορφής που αυτό έχει.
Δεν παύει να είναι και οργανικά αναπόσπαστο μέρος του σώματος, ώστε να αντικατοπτρίζει σε όχι αδιάφορο βαθμό τυχόν διαταραχές της οικονομίας του οργανισμού, διακριτές στο έμπειρο και στοχαστικό μάτι αλλά και αντίστροφα, προβλήματα οδοντικά και περιοδοντικά να επηρεάζουν απομακρυσμένα όργανα και συστήματα, φαινομενικά άσχετα με το στόμα, κι έτσι δυσμενώς να υπονομεύουν το επίπεδο ζωής μας.
Δεδομένων όλων αυτών προκύπτει αναπόφευκτα η σπουδαία ευθύνη του οδοντιάτρου να έχει υπό την επιστασία και τη φροντίδα του όχι μόνο τα δόντια με τις συνηθισμένες τους ασθένειες και φθορές, αλλά όλο το στόμα και τον άνθρωπο ως σύνολο ενιαίο κι αδιαίρετο ώστε να μένει δίχως πόνο, λειτουργικός στην καθημερινότητα και τις διαπροσωπικές του σχέσεις και να μπορεί να αναπτύξει απρόσκοπτα την προσωπικότητά του.